Syndrom dorosłych dzieci alkoholików / dorosłych dzieci dysfunkcjonalnych (DDA / DDD) rozpoznawalny u osób dorosłych. Pewne jego sygnały utrudniające adaptację ujawniają się już na etapie wczesnej dorosłości. W istocie nie jest zespołem psychopatologicznym, nie jest chorobą, nie klasyfikowany w żadnym systemie czy to ICD-10 czy w DSM-IV. Podobnie rzecz ma się z syndromem „współuzależnienia”.
Wiedza i dotychczasowe doświadczenia opisują wzajemne właściwości, cechy czy zachowania osób z tym syndromem dla których źródłowe i wspólne są doznane, przeżyte traumy, niejednokrotnie o charakterze ostrym, przewlekłym – chronicznym.
Jeśli w rodzinie pochodzenia – generacyjnej występowały sytuacje zaniedbania, izolacji, odrzucenia i podobne, a w tym niezaspakajanie potrzeb, alkoholizm, przemoc, to z całym prawdopodobieństwem te doświadczenia nie budowały więzi, a wręcz ją strzępiły, rozrywały doprowadzając do sztuczności, nienaturalności – karykaturalności rodziny. Rodziny pozbawionej zasad, norm i wartości. Stąd wprost zaburzony system adaptacyjny i ogromne trudności w funkcjonowaniu dorosłym.
Ale nie każdy potrzebuje czy/i wymaga pomocy/psychoterapii i nie każdy też nie radzi sobie z przeżytymi doświadczeniami krzywdy.
W syndromie DDA/DDD trudności w budowaniu więzi relacyjnych, w konstruowaniu, utrzymaniu i rozpoznawaniu granic, postrzeganie otoczenia i świata przez pryzmat sztywnych ról, brak poczucia bezpieczeństwa, brak poczucia własnych kompetencji, poczucie małej wartości – bycia innym, gorszym („coś ze mną nie tak”) z nierozpoznawalną tożsamością powodują (mogą powodować) wycofanie, problemy dostosowania i osobisty regres zamiast radości życia i rozwój.
Motywacje uczestnictwa w grupie DDA / DDD spisane w tracie spotkań – sesji grupy i zebrane w pewien niedokończony zbiór:
- Problemy chorobowe (somatyczne, histeryczne, hipochondryczne);
- Problemy w kontaktach interpersonalnych;
- Lęk (ogólny, szczegółowy, strach);
- Permanentne usprawiedliwianie siebie (kontrola i szukanie problemów, obwinianie się);
- Perfekcjonizm i pedanteria;
- Chęć bycia lepszym (jako maska);
- Natręctwa;
- Permanentna frustracja – aż do wybuchu gniewu;
- Trudności w budowaniu intymnych relacji;
- Kryzys tożsamości;
- Brak poczucia bezpieczeństwa – wyniesiony z domu;
- Uciekanie od odpowiedzialności;
- Unikanie odpowiedzialności;
- Brak wzorca osobowości: ojca / matki, męża / żony, córki / syna;
- Manipulacja, kłamstwo, wymówki – przenoszenie odpowiedzialności;
- Myśli samobójcze -> lęk -> depresja;
- Wyobcowanie, poczucie osamotnienia;
- Niskie poczucie własnej wartości;
- Bycie innym niż wszyscy (lustro weneckie);
- Odwoływanie spotkań / zmiany planów;
- Nieumiejętność organizacji czasu wolnego;
- Nieumiejętność odpoczywania;
- Nieumiejętność okazywania radości / zadowolenia;
- Nieumiejętność przyjmowania prezentów i pochwał;
- Permanentny smutek;
- Powielanie schematów z domu – rodziny pochodzenia;
- Wypieranie złych doświadczeń;
- Fantazjowanie – ucieczka w wyobraźnie;
- Brak odwagi zwrócenia się o pomoc;
- Agresja i autoagresja;
- Zachowanie kompulsywne i obsesyjne;
- Tkwienie w sztywnych rolach „powinnam”, „powinienem”;
- Nieufność;
- Lęk, strach i w konsekwencji panika;
- Trudności w przyjmowaniu krytyki.